Gezien worden om wat jij ziet
Ken je dat gevoel? Dat knagende gevoel als je wéér je mond houdt in die vergadering? Als je ‘s avonds in bed ligt en denkt: “Waarom heb ik niet gewoon gezegd wat ik zag?”
Je voelt het in elke vezel van je lijf. Hoe je steeds harder aan dat dode paard blijft trekken. Nog meer je best doet om gezien te worden. Je nóg meer aanpast. Nog meer pleast. Terwijl je diep vanbinnen weet: dit werkt niet meer.
Het voelt als vechten tegen de wind. Als zwemmen tegen de stroom in. Als proberen te dansen in te kleine schoenen.
Want jij ziet het anders. Jij ziet oplossingen waar anderen vastlopen. Mogelijkheden waar anderen alleen maar obstakels zien. Een 9 waar zij een 6 zien.
Maar in plaats van je stem te laten horen… blijf je rennen. Nog een certificaat. Nog meer uren. Nog harder werken.
En diep vanbinnen weet je: Dit is niet wie ik ben. Dit is niet waarvoor ik bedoeld ben.
De waarheid? Zolang je probeert gezien te worden door te voldoen aan wie je dénkt te moeten zijn – de brave leerling, de perfecte professional die altijd doorgaat – zul je nooit écht gezien worden.
Eerst moet je durven zien wie je níet bent. Die maskers afleggen. Die patronen herkennen die je klein houden.
Pas dan ontstaat er ruimte. Ruimte om je échte talent te zien. Dat unieke perspectief dat alleen jij hebt.
Die visie die er altijd al was, maar die je misschien niet durfde te omarmen.
Hoelang blijf jij nog erkenning zoeken in de ogen van anderen, in de hoop een glimp te vangen van wie je werkelijk bent?
Echt gezien worden begint met eerst jezelf durven zien.