Ik ben een vrouw met een goed leven. Een leven met succesgarantie.
Twee diploma’s, cum laude, ingelijst en wel aan de muur. Geld op de bank. Een goede baan bij een gerenommeerd bedrijf. Een felbegeerde baan ook, ik werd gekozen uit meer dan tweehonderd kandidaten. Zoals mijn man zei, toen ik twee dagen op apegapen lag van de zware sollicitatieprocedure: ‘het ís even stressen, maar dan héb je wel wat.’
Tja, en wat heb ik níet. Een mooie auto voor de deur. Twee-punt-vier kinderen (grapje natuurlijk, maar ook daar voldeed ik keurig netjes aan de geambieerde statistieken), een hond, en we hadden dus sinds kort een hamster, met zo’n looprad in z’n kooi. Leuk voor onze jongste.
Zeker twee keer per jaar op vakantie, een keer wintersport, een keer zon. We vliegen standaard businessclass. Je wil toch een beetje comfortabel aankomen, in zo’n sterren-resort. En elk jaar is het weer speuren geblazen, want zon kan altijd fijner, beter, warmer. En sneeuw kan altijd dikker, gladder, steviger.
Dus daar zat ik dan. Met alles.
Doodongelukkig te zijn.
Alles veel en toch te weinig. Te veel kleding in mijn kast en te weinig ruimte en nooit iets om aan te trekken dus altijd weer de expeditie naar de stad of een online zoektocht naar meer, meer, meer.
Te weinig tijd. Om al het werk af te krijgen. Om een huishouden draaiende te houden. Koekjes te bakken met de kinderen, een participerende basisschoolmoeder te zijn, date-night te hebben met mijn man. Om met vriendinnen af te spreken en een hele middag te kletsen, over niks, net als vroeger, te giechelen als de meisjes die we allang niet meer zijn, maar stiekem toch nog steeds. Om te sporten, te lezen, te dansen. Om gewoon een uur op een bankje te zitten in een park.
Maar dat gaat niet. Want ik moet ik moet ik moet.
Er is geen tijd. Nergens voor.
En ik kan niet meer.
Dus daar zit ik dan. Op het bed van onze jongste. Te staren naar die hamster. In mijn handen een vers gestreken dekbedhoes, want het is maandag, en dan doe ik altijd de bedden. Zo moet dat. Zo is mijn structuur.
Ik heb helemaal geen tijd om hier te zitten. En toch doe ik het. Want mijn lijf, het wil niet meer.
Geïntrigeerd kijk ik naar dat kleine diertje, dat rondjes rent in zijn wiel. Vreemd. Hamsters zijn toch nachtdieren. Hebben wij weer, een gekke hamster. Zul je net zien.
Hij rent en rent en rent. En gaat nergens heen.
Net als ik.
Pas als mijn wangen nat zijn merk ik dat ik huil.
Ik koos een studie waarvoor een hoop mensen werden uitgeloot. Ik zette mijn kiezen op elkaar en studeerde cum laude af, om de concurrentie voor te zijn. Ik solliciteerde op een baan die iedereen wilde en werk nu bij een bedrijf waar ik moet knokken voor mijn plek en waar er altijd een reorganisatie op de loer lijkt te liggen met wie-weet-wat-voor gevolgen.
Mijn leven heeft een succesgarantie. Iets dat helemaal niet bestaat.
Ik peins. Hoe kan het zo zijn dat ik alles heb, en toch altijd te weinig? Dat ik altijd een gebrek ervaar? Dat er altijd schaarste heerst?
Ik kijk naar die hamster. Die kent dat vast niet, schaarste. Die vraagt zich boven zijn volle etensbakje echt niet met pijn in zijn buik af of er morgen wel weer een vol bakje zal staan. Die rekent zichzelf echt geen kwartiertjes-en-niet-langer om te rennen. Die heeft geen horloge, alleen het Nu. Die eet, slaapt, drinkt, knaagt en holt naar believen.
Misschien zou ik dat ook moeten doen.
Ik schrik van de gedachte.
Wanneer heb ik me voor het laatste afgevraagd wat ik wilde? Wat ik nodig had? Waar ik blij van werd?
Wanneer was ik voor het laatst in het Nu, zonder te denken aan straks, morgen, volgende week?
Het antwoord wil niet komen. En ook daar schrik ik van.
Want het is net of ik de connectie kwijt ben. De connectie met wie ben ik, wat wil ik, wat kan ik, wat zal ik. De connectie met wat maakt me gelukkig.
Ik blijf zitten tot de hamster stopt met rennen. Werktuigelijk verschoon ik het bed van mijn jongste en hul haar deken in naar wasverzachter geurend roze-met-prinsessenkroontjes.
En dan ineens besluit ik om naar buiten te gaan. Ik sleur de hond uit haar mand en lijn haar aan. Met een aan agitatie grenzende verbazing maar niet veel later zo blij als het pluizige kind dat ze is loopt ze naast me. Tong uit haar mond, verende tred. Normaal lopen we nooit buiten op dit tijdstip. Daar heb ik immers helemaal geen tijd voor.
Ik heb namelijk nooit ergens tijd voor.
En wat als ik dat nu eens zou kunnen veranderen? Als ik tijd, of liever gezegd: ruimte, zou máken? Voor een bad, zomaar midden op de ochtend? Voor een wandeling met de hond? Voor die date-night, voor dat giechelen met vriendinnen? Wat als ik zou stoppen met de stress?
Zou stoppen met… ik durf het bijna niet eens te dénken… mijn baan?
De gedachte alleen al brengt zoveel teweeg. Spanning, angst, kippenvel. Een dichtzittende keel. Want stel nou dat ik alles kon doen wat ik maar zou willen, als ik maar kon denken aan ‘wat wél’ in plaats van ‘wat níet’?
Wat als ik kon inzien dat ik alles kan doen, alles kan bereiken wat ik maar wil, en dat ik alleen maar hoef te stoppen met mezelf te begrenzen? Wat als ik eigen baas kan zijn, iets dat ik diep in mijn hart eigenlijk altijd al wilde?
Wat dan?
De gedachte is bijna te groot, te overweldigend. Maar het zaadje is geplant. En het gevoel is onmiskenbaar. Niet te stillen, niet te stoppen, niet in te dammen en niet op te sluiten.
’s Avonds leg ik de jongste in bed. Ik kijk naar de hamster, die zich tevreden heeft opgekruld tot een harig balletje.
Ik ben ogenschijnlijk rustig. Maar in mij is een geest uit de fles. Een kalf uit zijn kist. Een oerkracht ontketend. Mijn ziel tintelt, zindert, beeft en schudt. Woekert. Smeekt om toestemming, groen licht. Wil klauwen, slopen, wil de muren afbreken.
En durft al voorzichtig maar onmiskenbaar te dromen van de vrijheid die daarachter ligt….
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Wil je op de hoogte blijven van de avonturen, gedachtenspinsels en (carrière) avonturen van deze ‘hamster’ vrouw die stap voor stap weer haar eigen pad vindt en gaat volgen? Vanaf nu zal er 1 x per maand een blog over haar verschijnen en 1 x per maand een talenten blog. Wil je automatisch deze updates ontvangen? Schrijf je dan in voor mijn gratis e-book ‘ongelukkig in je loopbaan? 10 tips om daarmee af te rekenen.
Herken je je in het verhaal en ben je er klaar mee om in rondjes te blijven lopen? Wil je de ‘brave leerling’ die je gewend bent te zijn van je afschudden en je talenten inzetten om jouw bedrijf succesvol te laten zijn? Dat kan. Geef je dan op voor de Talentscan. Het kan je grootste doorbraak tot nu toe zijn. Ook geschikt voor vrouwelijke professionals die goed geld willen verdienen met hun echte talent.
Liefs
