Als break van mijn werkdag fietste ik naar het Rijksmuseum. Zonnetje, windje en opeens valt er een herinnering binnen in mijn hoofd. Bam.

 

Linea recta ging ik terugnaar de herinnering van toen ik als 5-jarige zo ontzettend moest huilen. Ik krijste het hele vliegtuig bij elkaar, omdat ik mijn fiets moest achterlaten in Nederland. We zouden twee jaar in Liberia (Afrika) gaan wonen en mijn fiets mocht niet mee.

 

Ik kan me nog goed herinneren hoe blij ik ermee was. Ik heb lang met zijwieltjes gefietst, totdat die van mijn fiets werden gehaald. Ik stapte op en trapte fanatiek, maar ik viel heel hard op de grond.

 

Ik stapte op en viel weer.

 

Uiteindelijk kreeg ik door hoe ik zonder zijwieltjes moest fietsen. En ik werd er heel goed in. Ik verzamelde moed om tegen mijn moeder te zeggen dat ze me niet meer hoefde te helpen. Ik stapte gewoon op en fietste de straat in. Ik zigzagde zelfs en ik voelde me heel trots.

 

Dat is de vasthoudendheid van een 5-jarige. Ze geven nooit op. Zelfs als het betekent dat je valt, dat je je pijn doet en dat mensen naar je kijken. Ze staan gewoon op.

 

 

Heb jij de vasthoudendheid van een 5 -jarige? Stel je voor dat je die vasthoudendheid had. Waar zou je dan nu zijn?

 

Ik ben nu even heel serieus. Welke dromen heb jij allemaal opgegeven, omdat je bang was?

 

Sinds ik mijn talenten ontdekt heb, voel ik me weer als dat meisje van 5. Ik maak me minder druk om wat mensen denken en wat er zou kunnen gebeuren. Ik ga gewoon door. Ik val, sta op en ga gewoon door.

 

Ik daag je uit om weer die 5-jarige te zijn. Ik daag je uit om fanatiek op jouw fiets te stappen en zigzaggend door de straat te racen. En als je ‘faalt’ en valt weer gewoon op te staan. Het duurt niet lang, voordat je dan je doelen bereikt en je fiets kan besturen zoals je dat vroeger deed.

 

Gewoon doen.

 

 

 

 

 

 

 

PS: Meld hieronder wat jouw  ‘bicycle challenge’ is

PS2: Jezelf pushen in een omgeving en of rol die bij je talenten past daar haal je voldoening en plezier uit (je vergroot je plezierzone). Het geeft je het gevoel dat je jezelf in de juiste richting ontwikkelt. Maar jezelf pushen in een omgeving/context en of rol die niet bij je talenten past daar raak je alleen maar gefrustreerd door en kan een burnout veroorzaken en of depressieve gevoelens. 

 

Kan ik je helpen?

Als talentcoach hielp ik al honderden en honderden vrouwen bij het maken van keuzes. Niet door ze die keuzes ‘voor te zeggen’, maar door ze te helpen met het ontrafelen van hun talenten. Want als je weet wat je échte talenten zijn, en waar en hoe die het beste tot hun recht komen, dan worden heel veel keuzes véél makkelijker… en je leven veel fijner.